فریاد های زنانه در قیل و داد کرونا

امیدمان به شب عید بود اما کرونا نا امیدمان کرد !...

الهه مالک یکی دیگر از آرایشگاه سطح شهر از مشکلات خود و دیگ

هم صنفی هایش که در محله های پایین شهر هستند می گوید و ادامه می دهد : مدتها بود که کار و کاسبی خراب بود. مشتری‌ها کم شده بودند. دلیلش اوضاع بد اقتصادی و گران شدن نرخ خدمات بود. ما که در منطقه ای از کرمانشاه هستیم که، اوضاعمان بدتر است. در مناطق اعیان‌نشین، آرایشگاه‌ها و باشگاه‌ها مشتری لاکچری دارند ولی ما نه. امیدمان به شب عید بود که عملا از ۲۰اسفند هم تعطیل شدیم.

اجاره را از جیب دادم. پرسنل آرایشگاه وضع اقتصادی بدی دارند و الان هم بدتر شده. هفت تا پرسنل دارم، دو تا متاهل و سه تا مجرد و دو تا مطلقه. اکثرا منبع درآمدشان همین بود و سه نفرشان تنها نان‌آور خانه هستند.

از او می پرسم که آیا مشکلاتی را که داشته اید با مسئولان در میان گذاشته اید که می گوید : خیلی از ماها به اتحادیه‌ی سالن‌داران شکایت کردیم که الان باید حمایت شویم و لااقل در مورد اجاره‌ها کمکی کنند. رییس اتحادیه‌ بسیار همدلی کرد و خواسته‌های ما را به بالایی‌ها منتقل کرد ولی تنها جوابشان این بود: «کمکی وجود ندارد»

وی ادامه می دهد الان هم بخشنامه شده که از اول ماه می‌توانید با مسئولیت خودتان و حفظ همه‌ی موراد ایمنی بازگشایی کنید و باید تعهد هم بدهید. بچه‌ها اصرار دارند که سالن را باز کنیم . بیش از این نمی‌توان به بیکاری ادامه داد. مرگ یک‌بار و شیون یک‌بار. زنان جوانی هستند و اگر درآمدی نداشته باشند، یا افسرده می‌شوند یا مجبور بمی شوند از طرق دیگر کسب درآمد کنند که برای یک زن در این شهر بی درو پیکر به سختی می شود کار پیدا کرد و مشکلات فراوانی برای آنها بهمراه دارد چون با وضعیت اقتصادی اسف بار کنونی خانواده‌ها هم توان حمایت از فرزندانشان را ندارند.

صحبت های الهه حرفهای است که خیلی از مردم با آن آشنایی دارند ، مشکلاتی از قبیل ، عدم ازدواج ، زنان مطلقه ای که مورد بی مهری همسران و با خانواده هایشان قرار گرفته اند و خود مجبور به کسب روزی و گذران زندگی هستند فقر و کسب درآمد برای خانم های جوانی که فقر و وضعیت بد اقتصادی خانواده ها باعث می شود پدر و مادر این خانم ها نیز توان حمایت از آنها را ندارد ، حتی نهادهای حمایتی هم با توجه به محدودیت های فراوانی که دارند و افزایش روز به روز تعداد افراد نیازمند به چتر حمایتی نیز از کمک به اکثر آنها ناتوان هستند و گاهی ممکن است اینگونه افراد را به راههای غیر قابل بازگشت بکشاند.

اقدس، پیرزن دستفروش : کرونا زد به بساطمان...

دور میدان سه مسکن دست‌فروشی می‌کردم و شوهر هم چند سالیست که فوت شده و پسرم روی یک پراید قراضه کار می‌کرد که ان هم سر انجام براثر تصادف خود و زنش فوت کرد حال مستاجریم و با دو نوه ام زندگی می کنم . ما در شهرک حکمت آباد زندگی می‌کنیم. تا سال پیش یک درآمدی داشتم ولی مدت‌هاست که دست زیاد شده گاهی وقت‌ها تعداد فروشنده‌ها بیشتر از مردم در پیاده رو هاست و مردم هم کمتر خرید می‌کنند.

اینها گوشه ای از صحبت های اقدس است ، پیرزنی که با دست فروشی امرار معاش میکند ولی حالا با توجه به مشکلات اقتصادی که برای اکثر مردم پیش آمده است او هم کار و کاسبی اش کسادتر از گذشته شده است.اقداس ادامه می دهد این اواخر گاهی می‌شد که روزی ۱۰تومان هم فروش نداشتم ولی می‌گفتم که شب عید می‌شود و اوضاع هم بهتر می‌چرخد؛ اما کرونا زد به بساط‌مان.... از ترس کرونا خانه نشین شدم چون بیمه هم نداشتیم و اگر کرونا می گرفتیم مصیبت می کشیدیم تا خوب شویم. این دو ماه را فامیل کمک کردند و اجاره‌ی منزل را جور کردند؛ مرگ بهتر است از این زندگی.... همه توی خانه اعصابشان خرد است و هیچ‌کس توان تحمل این همه بدبختی را ندارد. که بالاخره دل به دریا زدم و کار و کاسبی خودم را شروع کردم چون نوه هایم که هوا نمی خورند و نیاز به غذا دارند حتی اگر کم باشد.

یک سوال تکراری از اقدس خانم گزارشمان می پرسم که آیا برای دریافت کمک به جایی مراجعه کرده ای ؟

با تعجبی حاصل از بی اطلاعی  جواب می دهد : به کجا؟ به کی؟ یک جایی را معرفی کنید که برویم و حق و حقوقمان را بگیریم.

اینها گوشه ای از درد های زنان بیکار شده کرمانشاهی در این وضعیت کرونایی است و حال باید پرسید که سرمایه داری، مردسالاری، سودورزی و سازمان‌های عریض و طویل و بوروکراسی های اداری چه بر سر زنان آورده‌اند؟

جامعه‌ای از هم گسیخته که از هر طرف بنگری تسلط افرادی را در بازار کالاهایی می‌بینی که دستش در جیب توست و در عین حال بر کوهی از ثروت چنبره زده است. این زنان و دیگر انسان‌های از این دست چه می‌خواهند؟ و چرا این خواسته‌ها تا این حد از دسترس به دورند؟ حرف دلشان یکی است: ما سرپناه، معیشت و آرامش می‌خواهیم!

اینها مشکلات تازه ای نیستند. فعالان حقوق کارگران و زنان سال‌هاست که برای تغییر آن تلاش می‌کنند و ره به جایی نمی برند هر روز بر تعداد زنان و دختران نیازمند به کمک افزوده می شود . اما نگرانی این روزهای آنها این است که با بیماری کرونا جدال بر سر این حقوق نیز دشوارتر شود زیرا چند ماهیست که کسب‌و‌کار‌ها به محاق رفته‌اند.

کسبه‌ای که میلیون‌ها تومان سرمایه‌گذاری کرده بودند تا شب عید فروش کنند، دستفروشان، کارگران و کارمندان بخش خصوصی و خلاصه اکثر قریب به اتفاق شاغلان دچار خسارت شده‌اند. مثل بسیاری از کشور‌های دیگر دولت و صندوق‌های تامین اجتماعی و حتی مسئولین استانی کرمانشاه که وعده جبران خسارت داده‌اند.

در صورتی که وعده‌ها محقق شود تنها شاهد جبران خسارت بخش‌های رسمی اقتصاد خواهیم بود و شاغلان مشاغل غیررسمی لحاظ نمی‌شوند.

بی‌تردید جای خالی راهکار‌هایی که این زنان بتوانند همواره با حضور و نیروی گرمابخش‌شان راه حلی را برای مصیبت‌ها پیدا کنند بسیار خالی‌ست. جایی که این سلول‌های منفرد و جدا افتاده، به هم متصل شوند و پتانسیل ارزشمندی را در مواجهه با بحران‌ها در کرمانشاه از دست می دهیم که شاید هرگز قابل جبران نخواهد بود زیرا در جامعه ای که زنان بعنوان سرمایه های کلان اجتماعی در آن حضور نداشته باشند ساختارهای آن از هم گسیخته خواهد شد.

گزارش : محمد حقیقی راد

دبیرسرویس خبر : سید محمد موسوی