فرشته بامری، “سیستان و بلوچستان با نزدیک ۱۸.۲میلیون هکتار مساحت، وسیع‌ترین استان ایران است، که با وجود برخوداری اندک از سرانه پوشش گیاهی، دارای مسائل متعددی در حوزه منابع طبیعی است که عمده آن‌ها را می‌توان در دو بخش «فرسایش بادی» و «فرسایش آبی» تقسیم کرد. نرخ بالای فرسایش بادی به‌ویژه در شمال استان باعث شده است که اهالی منطقه سیستان در بسیاری از روزهای سال با پدیده ریزگردها دست‌وپنجه نرم کنند، موضوعی که وزش بادهای ۱۲۰روزه به آن دامن می‌زند و ضرورت مقابله جدی با طوفان‌های ماسه و گرد و غبار را بیشتر می‌کند؛ آن هم در منطقه‌ای که بزرگترین پهنه آبی‌اش یعنی تالاب هامون، به دلیل عدم تامین حقابه توسط کشور همسایه، سال‌هاست که رو به خشکی گذاشته و در معرض تبدیل شدن به منشأ ریزگردها قرارگرفته است.
در این میان اما نه‌تنها حدود یک چهارم مساحت استان را بیابان تشکیل می‌دهد و با توجه به سرعت بالای بیابان‌زایی در کشور، مساحت بیابان‌ها و کانون‌های گرد و غبار در این استان نیز رو به افزایش است، بلکه دست‌کم ۴میلیون هکتار از عرصه‌های سیستان و بلوچستان نیز در معرض فرسایش آبی قرار دارد؛ وسعت بالای این عرصه‌ها در کنار وقوع باران‌های سیل‌آسا و ناگهانی در این استان که به دلیل تبعات تغییر اقلیم در سال‌های اخیر، افزایش پیدا کرده است، در چند سال گذشته باعث ایجاد سیل‌های مخربی شده که به زندگی و معیشت مردم بخصوص در منطقه بلوچستان ضربه زده است؛ به‌ویژه آن که در این منطقه با پدیده فرسایش خندقی یا همان «گَرگَروها» مواجه هستیم که خسارات سیل را دوچندان می‌کند.”
بامری، مدیرکل منابع طبیعی و آبخیزداری استان سیستان و بلوچستان، پدیده فرسایش خندقی یا همان «گَرگَروها» را از نظر قدرت تخریب به یک اژدهای هفت‌سر تشبیه کرد و گفت: حدود دو سال قبل با هدایت نوبخت رئیس وقت سازمان منابع طبیعی، اجرای فاز نخست عملیات آبخیزداری در منطقه بلوچستان آغاز شد که در شهریورماه ۱۴۰۲به بهره‌برداری رسید. این پروژه که در انتهای آن یک بند خاکی به طول ۹.۶کیلومتر در بخش عورکی شهرستان چابهار قرار گرفته است، بزرگترین پروژه تاریخ آبخیزداری کشورمان محسوب می‌شود.
