به گزارش پایگاه خبری گیتی آنلاین؛ باز هم شاهد یک حادثه تلخ و تکراری در مدارس کشورمان بودیم، ریزش سقف یک کلاس درس در ارومیه، آن هم در نخستین روز بازگشایی مدارس، نشان دهنده بی‌توجهی آشکار مسئولین به ایمنی مدارس و جان دانش‌آموزان است.
اداره کل آموزش و پرورش استان با آنکه دو دانش‌آموز در این حادثه مصدوم شده‌اند، سعی دارد با دست‌کم گرفتن حادثه، آن را به یک موضوع جزئی تقلیل دهد اما واقعیت این است که ریزش سقف یک کلاس درس، هر چند که به ظاهر جزئی به نظر برسد، می‌تواند عواقب جبران‌ناپذیری داشته باشد.
از سوی دیگر، مدیرکل نوسازی مدارس استان با شانه خالی کردن از مسئولیت، توپ را به زمین اداره کل آموزش و پرورش انداخته است، این پاسکاری مسئولیت‌ها در حالی صورت می‌گیرد که ممکن است جان دانش‌آموزان دیگری هم در این مدرسه یا مدارس مشابه آن در خطر باشد.
اکنون این سؤال مطرح می‌شود که تا کی باید شاهد تکرار چنین حوادث تلخی باشیم؟ آیا جان کودکان ما آنقدر بی‌ارزش است که مسئولین به سادگی از کنار آن بگذرند؟ آیا فرسودگی مدارس و نبود ایمنی کافی در آنها، به یک معضل همیشگی تبدیل شده است؟
این حادثه زنگ خطری جدی برای همه ما است مردم و رسانه‌ها حق دارند از مسئولین پاسخ بخواهند و از آنها بخواهند که به جای فرافکنی و سرپوش گذاشتن بر مشکلات، اقدامات جدی برای رفع آنها انجام دهند.
گفتنی است؛ ایمنی مدارس، حق مسلم دانش‌آموزان است و رسانه‌ها صدای بلند مردم برای رسیدن آن به گوش مسئولان است تا شاهد بهبود شرایط مدارس باشیم.
با شرایط فعلی چه کسی حاضر است فرزندش را به چنین مدارسی بفرستد تا خدایی نکرده شاهد قربانی شدن آنها در مدارس فرسوده باشند؟
این حادثه تلخ، نه تنها بیانگر ضعف مدیریت در بازسازی و به‌روزرسانی زیرساخت‌های آموزشی است، بلکه نشان می‌دهد که برنامه‌های مربوط به نوسازی مدارس به‌طور جامع و مؤثر اجرا نمی‌شوند. بسیاری از مدارس، به‌ویژه در مناطق محروم و فرسوده، همچنان در شرایطی خطرناک به فعالیت خود ادامه می‌دهند و این وضعیت تهدیدی برای جان دانش‌آموزان و کادر آموزشی به شمار می‌رود.
شایسته نیست که مسئولین فقط در برابر وقوع چنین حوادثی به واکنش‌هایی سطحی بسنده کنند و پس از چند روز، این موضوعات را از یاد ببرند.
مردم انتظار دارند که دولت و نهادهای مسئول با تخصیص بودجه‌های مناسب و اعمال نظارت‌های قاطعانه، به فوریت به مسأله ایمنی مدارس پرداخته و از وقوع حوادث مشابه جلوگیری کنند، باید پاسخگوی این باشند که چرا با وجود هشدارهای مکرر، همچنان مدارسی وجود دارند که با کوچک‌ترین آسیب، می‌توانند جان کودکان را به خطر اندازند.
