به گزارش پایگاه خبری گیتی آنلاین، نمایش عروسکی «قیچی که دنبالِ کار می‌گشت» نوشته محمدحسین ناصربخت (براساس داستانی از منیره هاشمی)، به تهیه‌کنندگی مرکز تئاتر و تئاتر عروسکی کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان و به کارگردانی سعید زین‌العابدینی، در روزهای شنبه، ۱ و یکشنبه، ۲ دی ماه سال جاری در دو سانس در پلاتو آیینه مرکز تئاتر و تئاتر عروسکی کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان در قالبِ بیستمین دوره جشنواره بین‌المللی نمایش عروسکی تهران-مبارک روی صحنه رفت اینرو به این بهانه، گفتگویی با سعید زین‌العابدینی، کارگردان اثر انجام دادیم تا بیشتر در جریانِ کم و کیفِ ساختِ یک تئاتر عروسکی قرار بگیریم.
سعید زین‌العابدینی در سخنان ابتدایی، درباره اجراهایی که این اثر پیش از حضور در دوره بیستم جشنواره تهران-مبارک داشته است، گفت: پیش از این، نمایش عروسکی «قیچی که دنبالِ کار می‌گشت»، اجراهای محدودی در پردیس تئاتر شهرزاد داشته و قریب به سه هفته در آنجا اجرا رفته است. علاوه بر این، بیشترین حضور اثر در جشنواره‌ها بوده که شامل جشنواره بین‌المللی تئاتر کودک و نوجوان همدان و جشنواره کودک و نوجوان تفلیس گرجستان می‌شود. اثر محصولی از کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان است که تا کنون در کانون به روی صحنه نرفته. این خواسته‌ی خودم بود از آنجا که مسئولیت مرکز تئاتر و تئاتر عروسکی کانون بر عهده من است، چنین تصمیمی گرفتم.
این هنرمند مخاطبِ هدفش را مخاطبانِ خردسال معرفی و عنوان کرد: «قیچی که دنبالِ کار می‌گشت» براساس کتابی به همین نام، نوشته منیره هاشمی انتشاریافته در انتشارات کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان، از سوی محمدحسین ناصربخت تبدیل به نمایشنامه شده است و من این اثر را با همراهی هنرمندانِ درجه یکِ تئاترِ کودک و نوجوان همچون عَبِد آتشانی در مقام آهنگساز، مژده ذکریاپور عروسک‌ساز و طراح صحنه و با هنرمندی مریم آشوری و سیما رحمانی روی صحنه برده‌ام. گفتنی است؛ اثر در بخش طراحی عروسک و طراحی صحنه، جایزه یونسکو را از جشنواره تئاتر کودک و نوجوان تفلیس گرجستان دریافت کرده است. مخاطبِ هدفِ من در ساخت این اجرا، مخاطبِ خردسال است که کودکانِ ۳ تا ۷ سال را در بر می‌گیرد و تمام تلاشم این بود که قصه‌ای را ساده و روان روایت کنم.
او افزود: تنها دغدغه‌یِ من، ارتباط با تماشاگر است، خواه به وسیله بازیگر یا خواه از طریق عروسک باشد. از اینرو برای من، آنچه که نیازِ یک نمایشنامه برای اجراست، اهمیتِ بیشتری دارد. اگر من نتوانم صحنه‌ای یا لحظه‌ای را نتوانم به وسیله بازیگر اجرا کنم، ترجیح می‌دهم آن را در قالبِ نمایشِ عروسکی اجرا کنم. یعنی نمایشِ عروسکی، فضایی را ایجاد می‌کند که کارگردان به وسیله‌ی بازیگر قادر به ایجاد به چنین فضایی نیست. برخی از حرکت‌ها، فضاسازی و ایمِیج هایی که در ذهنِ کارگردان است، گاهی فقط در قالبِ نمایشِ عروسکی قابلیتِ به روی صحنه رفتن را دارد. دنیای گسترده‌ی نمایش عروسکی، دنیایی پُر از راز، خیال و فانتزی است که از آن می‌توانیم برای جذبِ مخاطبِ هدف بهره‌های فراوانی ببریم.
این هنرمند راجع به تفاوت روندِ ساختِ یک تئاتر عروسکی با دیگر گونه‌های نمایشی خاطرنشان کرد: وقتی کسی شیوه‌ی عروسکی را برای ساخت یک نمایش انتخاب می‌کند، در واقع، انتخاب کرده است که هزینه‌های فراوانی را برای ساختِ یک اثر متحمل شود. از آنجا که علاوه بر دستمزدِ بازیگران، بحثِ دستمزدِ ساختِ عروسک به میان می‌آید. علاوه بر اینها، هزینه‌ی متریالِ ساختِ عروسک و دکور هم نباید از یاد بُرد. می‌توان گفت ساختِ یک نمایشِ عروسکی، هزینه‌ی بیشتری نسبت به ساختِ دیگر گونه‌های نمایشی دارد. با این وجود، چنین انتخابی براساس یک ضرورتِ نمایشی شکل گرفته و امری لاجَرَم است.
این مدرس کانون، با افتخار خودش را یک کانونی نامید و بیان کرد: باید عرض کنم که من با افتخار، یک کانونی و با هنر و ادبیاتِ کانون، مأنوس، همدل و همراه هستم. در کانون، یک اصل وجود دارد چنانکه هر فعالیتی قرار است انجام بگیرد، باید واسطه‌ی تربیتیِ آن به صورتِ روشن و شفاف تعریف شود. بنابراین گرایش و علاقه‌ی من در حوزه‌ی تئاتر کودک و نوجوان، به سمتِ آثارِ تعلیمی و تربیتی است و نمایشِ عروسکی هم در این راستا می‌تواند توجهِ زیادی به مقوله‌ی تربیتی داشته باشد. در تئاتر کودک و نوجوان، مقوله‌ی تعلیم و تربیت یا تئاتر پداگوژی، اهمیتِ فراوانی دارد و من به شخصه علاقمند به این گونه‌ی تئاتری هستم.
این کارگردانِ تئاترِ، نمایشِ عروسکی را نیازمندِ حمایت برای تولیدِ اثری فاخر دانست و گفت: نمایش عروسکی و به ویژه در حوزه تئاتر کودک و نوجوان به شدت نیازمندِ حمایت برای تولیدِ یک اثرِ فاخر است. متأسفانه، امروزه، بخشی از آثار به علتِ دغدغه‌ی گیشه، نه تنها از جنبه‌ی تعلیمی و تربیتیِ خودشان غافل شده‌اند بلکه به گونه‌های نازلِ تئاترِ تماشاگرپسند روی آورده‌اند تا بتوانند از طریقِ گیشه، هزینه‌های تولید را تأمین کنند. در صورتی که در همه کشورهای در حالِ توسعه‌ی دنیا، نگاهِ ویژه‌ای به مقوله‌ی فرهنگ وجود دارد. مقوله‌ی فرهنگ، مقوله‌ای نیست که بتواند در چرخه‌ی خصوصی‌سازی و درآمدزایی گنجانده شود. فرهنگ همیشه نیازمندِ حمایتِ نهادهای فرهنگی است و این وظیفه‌ی نهادهای فرهنگی است که برای تولیدِ یک اثرِ فاخرِ نمایشی وقت و امکانات در اختیار بگذارند و بودجه اختصاص بدهند تا تئاتر و منظور، تئاترِ فرهیختگان بتواند روی پایِ خودش بایستد. گونه‌های مختلفِ تئاتر که مربوط به درآمدزایی و تجاری هستند، سرِ جایِ خودشان باشند. مسئله اینجا، تئاتر به مثابه‌ی یک هنر و به عنوانِ نشانی از فرهیختگی است که نیازمندِ حمایت‌های دائمیِ دولتی است.
سعید زین‌العابدینی در سخنان پایانی، از همه کسانی قدردانی کرد که فرصتِ تولید و اجرای یک نمایشِ عروسکی را در سطحِ کشور از طریق تماشاخانه ها و جشنواره‌ها فراهم می‌کنند و به این گونه‌ی نمایشی توجه دارند.
