به گزارش پایگاه خبری گیتی آنلاین به نقل از روابط عمومی خانه هنرمندان ایران، علیرضا نجفی کارگردان نمایش «زنبورهای کارگر» در پایان اجرای این اثر در تماشاخانه انتظامی خانه هنرمندان ایران، درباره دغدغه‌اش از تولید این اثر، گفت: واقعیت این است که به صورت ناگهانی دغدغه‌ای شکل نگرفته و همه چیز در یک روند ساخته شده است. موضوع این اثر این بود که آدم‌ها راحت زندگی نمی‌کنند. آنها در چهارچوب‌هایی مانند کندوی زنبور که برای آنها ساخته شده، به زور یا با علاقه می‌مانند و رها و آزاد نیستند و به اولویت‌های‌شان فکر نمی‌کنند. چه بسا که برخی از این دسته، آنهایی را که بدون این محدودیت‌ها زندگی می‌کنند، مسخره می‌کنند. این مسئله دغدغه من است.
او همچنین درباره مخاطب هدف این نمایش و بازخوردهای آن بیان کرد: خوشبختانه شاهد بازخوردهای خوبی از کار بودیم. در واقع مخاطبان همذات‌پنداری خیلی راحت و ساده‌ای با نمایش داشتند. خیلی از مخاطبین به ما گفته‌اند که انگار خودمان را در صحنه دیدیم. این ذوق و تاثیر بعد از اجرای نمایش، خیلی ما را تحت تاثیر قرار می‌داد.
این کارگردان تئاتر در بخش دیگری از صحبت‌هایش درباره شرایط دو قطبی جامعه تئاتر که نسبت به اجرا رفتن یا تحریم با یکدیگر اختلاف‌نظر دارند، گفت: واقعا در جایگاهی نیستم که در این باره نظر بدهم ولی یک چیز را خوب می‌دانم؛ اینکه اصلا تعطیل کردن یا نکردن هنر، به حرف ما نیست. در واقع هنر مانند جریان محکم و استواری در حال پیش رفتن است. این ما هستیم که به عنوان تولیدکننده یا مخاطب، به آن نیاز داریم و خودمان را همراه آن می‌کنیم. البته باید بگویم که سوار نشدن بر این موج سبب شده تا افرادی به این حیطه وارد شوند و شرایط را به اتفاقات حال حاضر برسانند و ما شاهد کارهای بی‌محتوا باشیم.
نجفی همچنین درباره همکاری با خانه هنرمندان ایران بیان کرد: من سال‌ها پیش فارغ‌التحصیل شدم و روزهای نبود سالن‌های خصوصی را دقیقا لمس کردم. با اجرای این نمایش، بسیاری از تجربه‌ها و خاطرات شیرین گذشته زنده شد. ما همیشه خانه هنرمندان ایران را خانه خودمان می‌دانیم.
نمایش «زنبورهای کارگر» از ۱۲ آذر ۱۴۰۳ به نویسندگی و کارگردانی علیرضا نجفی هر شب ساعت ۲۰:۴۵ در تماشاخانه انتظامی خانه هنرمندان ایران به صحنه رفت و پس از جابه‌جایی سانس جمعه به دلیل تقارن با شب یلدا، در روز شنبه اول دی ۱۴۰۳ استثنائا در یک سانس ویژه شاهد آخرین اجرای این نمایش خواهیم بود.
