مپندار که فکر تنم/نگران تومور وطنم
پویا محسنی؛ این متن بخش هایی از وصیتنامه من در مرداد هشتاد و هفت قبل از عمل تومور وسط نخاع هست که شاید این روزها وسط این ناامیدی ها و از هم گسیختگی ها باز باید آن را خواند.
در آستانه اتفاقی بزرگ و سرنوشت ساز در زندگیم قرار دارم عملی که شاید پایانی باشد بر دورانی که زندگی می‌نامند و شاید هم نه شروعی دوباره باشد.
اگر رفتم که…
دوست دارم همه بدانند زندگی را دوست داشتم و نه مرگ را ،
هیچ وقت نخواستم دروغ بگویم و اگر گفتم آنقدر تعدادش کم بوده که به چشم آمده!
نه آنقدر خوب بوده ام و نه اینقدر بد . منحرف نشدم هیچگاه از راهی که برگزیده بودم.
خواندن – نوشتن – یادگرفتن سه مصدر اصلی زندگی من بوده است.
سعی داشتم در این مدت مثبت اندیش باشم و از کسی متنفر نباشم و خود خودم باشم.
آری این منم مردی تنها به روی تخت بیمارستان در انتهای دوره ای که به آن می گویند: زندگی
و اما اگر ماندم…
دوست دارم بمانم اگر خدا بخواهد تا زندگی کنم و به دست بیاورم هر آنچه را که نمی توانم فراموش کنم و برای لذت بردن از لحظه لحظه های زندگی بی تابم . از هیچ کس به هیچ دلیل متنفر نشوم ، چه اشکالی دارد مرا روحی شمارند که با زندگی آشتی کرده است و با سرگرمی های خود ، خواندن مجلات و نوشتن سیاه مشق هایش سرگرم شده است !؟ من سرمایه اندکی دارم و آن آبروی من است و غیر از کتاب ها و مجلات و شرق و غرب و ویژه نامه های شریعتی و فروغ و چلچراغ چیز دیگری ندارم.
به راستی که ایمان و اعتقاد هر چه پنهان تر است ، پاک تر است و عشق و دوست داشتن هرچه در پناه کتمان مخفی تر است ، زلال تر است؟
چگونه می توانم احساسم را بیان کنم مگر جز کلمات ابزاری دارم؟ همیشه چنین است و چه سخت است که کسی جز کلمه چاره دیگری نداشته باشد.
من هرگز در سراسر عمرم حتی یک لحظه از درد خویش نگفته ام ، همه رنج ها را خورده ام و لب بسته ام ، همه نیازهای پنهانی ام را در خود فرو خورده ام و حلقومش را فشرده ام و خفه کرده ام ، ضعفی که در نالیدن احساس می کرده ام همیشه مرا وادار به سکوت کرده است و حتی تظاهر به بی نیازی و بی دردی !
هیچکس خبر ندارد که در پنهانی های روح من به قول دکتر شریعتی چه التهاب ها به بند کشیده شده ، چه گریستن ها در قلبم عقده کرده است.
باید اینجا یک اعتراف هم کنم من یک حسودی در خود دارم باور كنیم هميشه هستند آدم هايي كه چيزهايي بيشتر از ما داشته باشند و هميشه دليلي وجود دارد كه باعث حسادت ما بشود.
وقتي حسود مي شويم ، بد جنس هم مي شويم و دلمان مي خواهد چيزهاي بهتري را كه يك نفر ديگر دارد از او بگيرند و به ما بدهند. ولي چون چنين چيزي اصلا شدني نيست ، ما از آن آدم بدمان مي آيد. شايد هم متنفر بشويم و دلمان را پر كنيم از نفرين و دعاهاي بد. آن وقت هي لجمان مي گيرد ؛ هي حرص مي خوريم و هي عذاب مي كشيم. شايد اين هم از كلكهاي شيطان است كه آدم را به جان خودش مي اندازد.
انگار آدم با دست خودش ، خودش را آتش مي زند. وقتي حسودي مي كنيم كبريت مي زنيم به روحمان. مي سوزيم تا همه زحمتهايي را كه براي ساختن آن كشيده ايم دود بشود و برود هوا. اين وسط تكليف آنها كه به خاطر حسادت نكردن و داشتن يا نداشتن يك سري چيزها كه خدا بهشون داده مورد حسادت قرار مي گيرند چيست؟ آری همیشه به نداشتن فلان مجله یا کتاب یا دانستن چیزهایی خوب حسادت کرده ام و الان هم که این سطور را می نویسم هنوز درگیر هستم.
ولی در هر حال تا ساعاتی دیگر با تمام همه این وصف ها به جنگ با تومور وسط نخاع خواهم رفت و اميدوارم هنوز فرصت داشته باشم تا لذت ببرم از چیزی که زندگی و سختی می نامندش. هر چند این روزها جامعه و فضا شدیدا نامید هست و حال کشور و جامعه خوب نیست.
تو مپندار که من فکر تنم
نگران تومور این وطنم
او که بیمار شود ما هم نیز
من که بیمار شوم یک بدنم
وطنم از تن من خسته تر است
درک کن ، درد مرا از سخنم
به تو سوگند که از غصه خویش
لحظه ای من پیش تو من دم نزنم
من شفا می طلبم بهر وطن
نه شفای بدن خویشتنم
