آخرین تجربه‌اش در فوتبال ایران مدیریت تیم ملی بود،کنار بلاژویچ و برانکو. کنار لشکری از ستارگان فوتبال که حالا موهای شقیقه‌هایشان سفید شده است.
احسان محمدی- به گزارش سایت رسمی فدراسیون فوتبال- «رئیس». این لقبی بود که دوستانش از همان دوران جوانی به او دادند بدون اینکه صاحب هیچ میز و منصبی باشد. محمد رنجبر مردی از دیار کرمانشاه که حتی ۲۰ سال بعد از درگذشت‌اش در ۸ تیرماه ۱۳۸۳ جز با نیکنامی نمی‌توان از او یاد کرد. چنین ردپایی در فوتبال داشتن غبطه‌برانگیز است.
مرد سختگیری بود، غیرقابل انکار است اگر بگوییم همه آن‌ها که با او در طول نیم قرن همبازی بودند یا کار کردند یک‌سره خاطرات شیرین دارند، گاهی صابون صراحت لهجه‌اش به تن ملی‌پوشان صاحب شهرت هم کشیده شد، گاهی با تصمیمات قاطعانه به جنگ ساختارها رفت. از مردی که در فامیلی‌اش واژه «رنج» هست و به عنوان یک نظامی ذهنی قانون‌مند داشت انتظاری غیر از این داشتن غلط بود.
محمد رنجبر در عرصه بازی کارنامه درخشانی داشت. فوتبال را با شاهین کرمانشاه آغاز کرد، بعد به پایتخت آمد و بازیکن و کاپیتان تاج تهران بود. همان زمان با تیم ملی به المپیک ۱۹۶۴ صعود کرد که اولین افتخار رسمی تاریخ فوتبال ایران بود. بعد با تاسیس پاس، در سال ۱۳۴۳ به عضویت تیم شهربانی‌چی‌ها در آمد و باز هم ملی‌پوش ماند و با ایران فینال بازی بازی های آسیایی ۱۹۶۶ بانکوک پای گذاشت. در سال ۱۳۴۶ بعد از بازی برابر تیم ملی ترکیه در دومین دوره‌های جام عمران منطقه‌ای در پاکستان، فوتبال را کنار گذاشت.
لباس مربیگری به تن کرد، بعد از هدایت تیم فوتبال پاس تهران مدتی سرمربی تیم ملی شد و ایران در دوران او قهرمان جام ملتهای ۱۹۷۲ آسیا شد. در دیداری که با دو گل علی جباری و حسین کلانی ۲-۱ کره‌جنوبی را شکست دادیم و بر بام آسیا ایستادیم. دوران مربیگری‌اش در تیم ملی کوتاه اما پر افتخار بود.
مردی که برای رئیس بودن آفریده شده بود با چند نسل از بازیکنان به عنوان مربی و مدیر کار کرد. از ناصر حجازی و علی پروین و همایون بهزادی، حسین کلانی تا علی دایی و کریم باقری و جواد نکونام و…
آخرین تجربه‌اش در فوتبال ایران مدیریت تیم ملی بود. کنار بلاژویچ و برانکو. کنار لشکری از ستارگان فوتبال که حالا موهای شقیقه‌هایشان سفید شده است. او با برانکو ایوانکوویچ در بازیهای آسیایی بوسان کره جنوبی در سال ۲۰۰۲ موفق به دریافت جام قهرمانی شد. پایانی پر افتخار برای رئیس که دو سال بعد در ۸ تیر ماه سال ۱۳۸۳ دار فانی را وداع گفت.
روحش شاد و یادش گرامی باد که نام‌اش با احترام بر تارک فوتبال ایران حک شده است.
